Βρισκόμαστε μια ανάσα πλέον από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, που θα πάρει κρίσιμες αποφάσεις για τη φυσιογνωμία και τις προγραμματικές θέσεις του νέου φορέα της Αριστεράς σε μια στιγμή για τη χώρα που χαρακτηρίζεται ιστορική.
Α. Μπαλτάς: Επιμένουμε στην ενότητα της Αριστεράς, πιέζοντας τις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς που υπάρχουν αυτή τη στιγμή από τη μεριά της -ας το πούμε- λαϊκής προοπτικής Ν. Βαλαβάνη: Θα πρέπει να επιμείνουμε στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και μια συμπαραταγμένη Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, σε όλες τις εκφράσεις της, χωρίς να παραιτηθούμε από την υπόθεση της ενότητας δράσης
Αλ. Καλύβης: Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις μέσα στο ΚΚΕ, που δεν κατανοεί ότι υπάρχει μια έκτακτη κατάσταση, ότι το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι το πρόβλημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά το να σταματήσουμε την καταστροφή Γ. Μπαλάφας: Σήμερα έχουμε από τη μια μεριά μια καταστροφή, που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, και από την άλλη μια ελπίδα, την οποία εκπροσωπούμε εμείς Α. Καρίτζης: Το πολιτικό κατεστημένο θα κάνει ό,τι μπορεί για να ψαλιδίσει τη δυναμική που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να τον εντάξει ενδεχομένως σε ένα κυβερνητικό σχήμα που δεν θα μπορεί να κάνει αυτά που πρέπει Νίκος Βούτσης: Ο πήχης της σύγκρουσης θα ανέβει για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως δεν θα είναι μια απλή αλλαγή που θα τον ανακουφίσει, αλλά ότι θα είναι μια αλλαγή που θα συγκλονίσει συθέμελα την κοινωνία
Η "Αυγή" της Κυριακής συμβάλλοντας στον πολύπλευρο διάλογο που διεξάγεται σε όλη τη χώρα οργάνωσε ένα στρογγυλό τραπέζι με κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ με δύο θεματικές ενότητες: Πρώτον την κυβερνητική πρόταση του σχήματος υπό το φως των νέων δεδομένων και των ραγδαίων εξελίξεων στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και, δεύτερον, την εναλλακτική πρόταση για το δημόσιο χρέος και τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές υπό το φως και των εξελίξεων στην Ευρώπη.
Στη συζήτηση συμμετείχαν: Νάντια Βαλαβάνη, Νίκος Βούτσης,Αλέκος Καλύβης, Ανδρέας Καρίτζης, Γιάννης Μπαλάφας και Αριστείδης Μπαλτάς, ενώ τον συντονισμό έκανε ο Σταύρος Καπάκος. Οι απόψεις του Αλέξη Μητρόπουλου, ο οποίος λόγω ανωτέρας βίας δεν κατάφερε να συμμετάσχει στη συζήτηση, δημοσιεύονται χωριστά. Σήμερα δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος με θέμα την κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ενώ το δεύτερο μέρος για το χρέος και την Ευρώπη δημοσιεύτηκε την Τρίτη.
*ΚΜ. Σε ποιες Να ξεκινήσουμε με το θέμα της κυβέρνησης της Αριστεράς, την κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ Ε πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες θα στηριχθεί, έχοντας υπόψη τις αρνήσεις που έχουν εκφραστεί από άλλα κόμματα της Αριστεράς και ιδιαίτερα το ΚΚΕ.
Αρ. Μπαλτάς: Στο σχέδιο της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε για κυβέρνηση της Αριστεράς . Την εννοούμε σε επίπεδο κοινωνικών συμμαχιών, δηλαδή είναι μια διαδικασία η οποία διαρκώς διευρύνει το πεδίο κοινωνικών συμμάχων προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Στο δε πολιτικό επίπεδο, πρέπει να δούμε τα πράγματα όχι στατικά, αλλά δυναμικά. Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού είναι διαρκής και συνεχιζόμενη. Νομίζω ότι είναι λάθος να θέσουμε ερώτημα συμμαχιών τώρα, με τις υπάρχουσες αυτή τη στιγμή πολιτικές δυνάμεις στη Βουλή. Είναι αδιέξοδη, αντιδιαλεκτική συζήτηση και μηχανιστική, δεδομένης της κίνησης της κοινωνίας και της κίνησης αποδιάρθρωσης του συνολικού πολιτικού πλαισίου. Επιμένουμε στην ενότητα της Αριστεράς, πιέζοντας τις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς που υπάρχουν αυτή τη στιγμή από τη μεριά τής -ας το πούμε- λαϊκής προοπτικής.
* Εδώ έχουμε στελέχη που προέρχονται από το ΚΚΕ. Θα έλεγα να πουν πώς ερμηνεύουν τη στάση της ηγεσίας του, αν βλέπουν ότι υπάρχουν δυνατότητες με το ΚΚΕ.
Νάντια Βαλαβάνη: Θα πρέπει να επιμείνουμε στον τρόπο που έχουμε τοποθετήσει, καιρό πριν από τις εκλογές και μετεκλογικά και επιβεβαιώνεται και με τη διακήρυξη, το θέμα των συνεργασιών στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και μια συμπαραταγμένη Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, σε όλες τις εκφράσεις της, χωρίς να παραιτηθούμε από την υπόθεση της ενότητας δράσης, με οποιαδήποτε μορφή γίνει αυτό δυνατόν και της ίδιας της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΚΚΕ.
Κατά τη γνώμη μου, το ΚΚΕ κάνει μια λαθεμένη ανάλυση. Θεωρεί ότι η ελληνική αστική τάξη είναι διχασμένη ανάμεσα στο κόμμα του ευρώ και στο κόμμα της δραχμής, που το τελευταίο είναι συνδεδεμένο κυρίως με επιχειρήσεις που έχουν σχέση με την εσωτερική αγορά και τα συμφέροντα αυτού του κομματιού της αστικής τάξης που εκπροσωπεί σε μεγάλο βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι λαθεμένο σαν κοινωνική ανάλυση και από αυτό προκύπτουν λάθος πολιτικά συμπεράσματα.
Καταρχήν, αυτό θα υπονοούσε ότι κάποτε στην ελληνική ιστορία υπήρξε μια εθνική αστική τάξη η οποία και σήμερα μπροστά στον κίνδυνο καταστροφής της πατρίδας μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο για τη σωτηρία της. Ακόμα, όμως, και την πιο δυναμική περίοδο εκβιομηχάνισης της Ελλάδας η ελληνική αστική τάξη ήταν πάντα συνδεμένη και εξαρτημένη με το ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Πολύ περισσότερο, όμως, σήμερα, στην εποχή της αποβιομηχάνισης και της υπαρκτής αποδόμησης της κοινωνίας, στην εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου που είναι το πιο επιθετικό και σάπιο κεφάλαιο.
Είναι φανερό ότι στο πλαίσιο της αστικής άρχουσας τάξης αυτά που κυριαρχούν είναι τα πιο αντιδραστικά και διαπλεκόμενα με τον ξένο παράγοντα τμήματά της, δηλ. τράπεζες, εφοπλιστές, μεγαλοκατασκευαστές. Δεν μπορεί, όμως, να υπάρξει, κυρίως, ένα τμήμα της αστικής τάξης που να παίξει έναν τέτοιο ρόλο στις σημερινές πραγματικά κρίσιμες συνολικά για την Ελλάδα συνθήκες, επειδή όλοι, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και ιδιαίτερα τις αντιθέσεις που έχουν κάποια τμήματα και με τους τροϊκανούς, φοβούνται πολύ περισσότερο τον ίδιο τον λαϊκό παράγοντα. Δηλαδή φοβούνται τις μάζες οι οποίες παίρνουν στα χέρια τους τη δική τους υπόθεση.
Και γι’ αυτό βλέπουμε ακόμα και συγκροτήματα Τύπου να βγαίνουν κατά περιόδους αντιμνημονιακά, ενώ έχουν εξυπηρετήσει τον δρόμο των Μνημονίων και μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας να καταγγέλλουν τους εργαζόμενους της ΠΟΕ - ΟΤΑ, τις καταλήψεις των δημαρχείων κ.λπ. Δηλαδή ούτε μια μέρα δεν μπορεί να κρατηθεί μια γραμμή που με τον α ή β τρόπο να έρχεται σε αντίθεση.
* Βλέπετε μια αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνική βάση του ΚΚΕ και την πολιτική της ηγεσίας; Και, αν ναι, αυτή η αντίφαση μπορεί να αρθεί και σε ποιο βαθμό;
Αλέκος Καλύβης: Είναι ο προσδιορισμός της ανάγκης της συγκυρίας. Γύρω από αυτό το θέμα υπάρχουν πολλές αντιφάσεις μέσα στο ΚΚΕ, που δεν κατανοεί ότι υπάρχει μια έκτακτη κατάσταση, ότι το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι το πρόβλημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά το να σταματήσουμε την καταστροφή και να προσπαθήσουμε μέσα από μια διαδικασία κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης να ακολουθήσουμε μια προοδευτική πορεία και φυσικά μέσα από αυτή τη διαδικασία που θα έχει ρήξεις και πολλές ανακατατάξεις θα μπαίνουν και ζητήματα που θα έχουν να κάνουν με τον σοσιαλισμό.
Άρα το θέμα είναι πώς εντοπίζεις τις ανάγκες και τα καθήκοντα της στιγμής. Εκεί νομίζω ότι είναι η διαφορά. Η στάση του ΚΚΕ είναι αντιφατική, όπως την αντιλαμβάνομαι. Για παράδειγμα η εικόνα της κοινής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, την ίδια ώρα που βλέπαμε στη Βουλή να οξύνεται ο λόγος της αντιπαράθεσης του ΚΚΕ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς πρέπει να απευθυνόμαστε και στο ΚΚΕ και στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, χωρίς να χάνουμε το στοιχείο της κριτικής μας αντίληψης σε θέματα που θεωρούμε λάθος. Αυτό από κάθε άποψη είναι σωστό.
Νομίζω ότι, επειδή ο κόσμος βιώνει μια απαράδεκτη κατάσταση, διαμορφώνει μια συνείδηση άμεσων αλλαγών οι οποίες πρέπει να λάβουν χώρα και σε κυβερνητικό επίπεδο. Άρα η πρόταση διακυβέρνησης της Αριστεράς είναι κάτι στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε. Για να το πετύχουμε αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε ένα πολιτικό σχέδιο για αυτή την περίοδο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα ανατροπής. Επειδή υπάρχουν και ερωτήματα για το εύρος των συμμαχιών, προφανώς δεν μπορείς να περιοριστείς μόνο στην Αριστερά. Χρειάζεσαι ένα μαζικό κίνημα.
Υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις, ακόμα και συντηρητικές, που στην παρούσα φάση θα μπορούσαν να συνταχθούν μαζί σου μέσα στο κίνημα και συνεπώς και το επιδιώκεις. Σε κάθε περίπτωση, η επιδιωκόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα και κυρίως να πετύχει το έργο της μόνο αν στηρίζεται ένα λαϊκό κίνημα, δυναμικό, μαχητικό και ταξικά προσανατολισμένο.
Γιάννης Μπαλάφας: Το θέμα της κυβέρνησης μπαίνει με τελείως διαφορετικούς όρους από τους όρους με τους οποίους έμπαινε σε άλλες εκλογικές μάχες των προηγούμενων χρόνων. Εκείνες τις περιόδους είχαμε τα δυο πρώην κόμματα εξουσίας και το ζήτημα ήταν ποιο από τα δυο θα γίνει κυβέρνηση. Εμείς, φυσιολογικά, επιφυλάσσαμε για τον εαυτό μας τον ρόλο μιας προγραμματικής αντιπολίτευσης.
Σήμερα αυτό έχει αλλάξει. Για πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες, έχει τεθεί το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας και της ανάληψης ευθυνών γι’ αυτή την εξουσία από την Αριστερά. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα.
Σήμερα δεν έχουμε μια κυβέρνηση για να έρθει μια άλλη κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Δεν πρόκειται περί αυτού.
Σήμερα έχουμε από τη μια μεριά μια καταστροφή, που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, και από την άλλη μια ελπίδα, την οποία εκπροσωπούμε εμείς. Έτσι τίθεται το ζήτημα. Επομένως, πρέπει να είναι καθαρό. Αν ο λαός στις εκλογές με το κίνημα παρόν μας δώσει πλειοψηφία, μας αναδείξει σε πρώτο κόμμα, έστω και χωρίς να έχουμε αυτοδυναμία, πρέπει να έχουμε καθαρό ότι εμείς θα εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια σε μια μίνιμουμ βάση, σύμφωνα με τις ανάγκες της περιόδου, για να σχηματίσουμε κυβέρνηση. Για να υπάρξει κυβέρνηση στον τόπο ενάντια στη συντελούμενη καταστροφή, για μια δημοκρατική ανατροπή και την οικοδόμηση της χώρας.
Έτσι τίθεται και το ζήτημα των συνεργασιών.
Στις εκλογές τις προηγούμενες και τον Μάιο και τον Ιούνιο είχαμε κατέβει με μια γραμμή: αντιμνημονιακή συσπείρωση όλων, χωρίς εξαίρεση, των δυνάμεων. Απευθυνθήκαμε στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη ΔΗΜ.ΑΡ., στο σοσιαλιστικό χώρο και στις συλλογικότητές του και στους Οικολόγους Πράσινους. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο θα κάνουμε και τώρα.
Φυσικά, δεν μπορείς να απευθυνθείς στην ηγεσία και στη γραμμή της ΔΗΜ.ΑΡ. που έχει αυτά που έχει. Απευθυνόμαστε, όμως, όπως είπε και ο Μπαλτάς, πατώντας στο κοινωνικό επίπεδο σε όλο το φάσμα των εν δυνάμει συμμάχων και αυτών που η ζωή θα δημιουργήσει το επόμενο διάστημα μέσα σ’ αυτή τη ρευστότητα που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Δεν μπορεί να εξαιρείται και η πιθανότητα συμπόρευσης, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, αφού κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πράγματα, ακόμα και με δυνάμεις εν μέρει αντιμνημονιακής κατεύθυνσης και της παρούσας Βουλής.
Ανδρέας Καρίτζης: Από τη μεριά του κόσμου, και έτσι μπαίνει και θέμα της κυβέρνησης της Αριστεράς, τίθεται η ανάγκη να γίνει μια ριζική ανατροπή, να ηττηθούν πολύ σκληρές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά για να επιτευχθούν αυτά χρειάζεται ένα εργαλείο. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το εργαλείο και έτσι έχει αναδειχθεί από τα πράγματα, με την πολιτική του και από τη μεριά του κόσμου. Το ερώτημα δεν είναι με ποιον θα συμμαχήσει, αλλά το πόσο δυνατός θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, αν ήταν κάποια άλλη πολιτική δύναμη που μπορεί να επιτελέσει αυτόν τον κοινωνικό ρόλο, δεν θα βρισκόμασταν εμείς στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, το κλειδί για τον ελληνικό λαό είναι η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα το ερώτημα που θα έθετε κάποιος που δεν ασχολείται με την πολιτική, η ελπίδα για τη ζωή του θα ήταν η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Να μην ξεχνάμε ότι το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό κατεστημένο θα κάνει ό,τι μπορεί για να ψαλιδίσει τη δυναμική που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να τον εντάξει ενδεχομένως σε ένα κυβερνητικό σχήμα που δεν θα μπορεί να κάνει αυτά που πρέπει να κάνει και, επειδή οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές, αν δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή η κυβέρνησης της Αριστεράς αυτά που πρέπει να κάνει, θα την καταπιεί και αυτή πάρα πολύ γρήγορα με ζοφερές συνέπειες για τον ελληνικό λαό.
Νάντια Βαλαβάνη: Αυτό νομίζω ότι είναι κεντρικό ζήτημα. Αυτή τη στιγμή έχει ανοίξει ένα ιστορικό παράθυρο. Τα παράθυρα δεν μένουν ανοιχτά εσαεί περιμένοντας αν θα αποφασίσεις να τα περάσεις. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί κατώτερος των ιστορικών περιστάσεων και για να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση και πολύ περισσότερο στη συνέχεια όντας κυβέρνηση, τότε πραγματικά θα έχουμε μια πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη πριν απ’ όλα απέναντι στη χώρα. Γιατί θα γίνει επέλαση, διάλυση από την πλευρά των μνημονιακών δυνάμεων και μπορεί να περάσουν μετά γενιές για να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση.
Ανδρέας Καρίτζης: Ακριβώς αυτό που λέω. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και έτσι ζητάει τα ρέστα από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, γιατί δεν είναι δική μας υπόθεση μόνο. Εμείς παίξαμε, με την καλή έννοια του όρου, καλά και κάναμε αυτό που πρέπει να κάνουμε, αλλά ακολουθεί ένα καθήκον σε μια δύσκολη συγκυρία και έχει κόστος και πλήγματα και με επίθεση και με συκοφαντίες. Οι πιθανότητες για μια κυβέρνηση της Αριστεράς να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο θα εξαρτηθεί από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και δυναμικού του κόσμου της Αριστεράς που θα καταφέρει να στρατεύσει σε αυτήν την υπόθεση.
Και εκεί γίνεται κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ και την ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο γεγονός ότι έχουν εγκλωβισμένο ένα πολιτικό δυναμικό το οποίο δεν έχουμε τη δυνατότητα να μείνει αναξιοποίητο, να μείνει στη γωνία όταν μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα δίνει μια μάχη τρομακτικά δύσκολη και χωρίς δεύτερο χρόνο, γιατί αν αποτύχει τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα και θα σαρωθεί και το ΚΚΕ και συνολικά η Αριστερά.
Αν η ηγεσία του ΚΚΕ υπολογίζει ότι η ενδεχόμενη αποτυχία ή η παρένθεση που θέλει το πολιτικό σύστημα της κυβέρνησης της Αριστεράς θα οδηγήσει σε διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και σε ενίσχυση του ΚΚΕ κάνει λάθος. Τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Ο λαός θα χάσει κάθε ελπίδα στην Αριστερά και αυτό θα συμπαρασύρει το σύνολο της Αριστεράς.
Αρ. Μπαλτάς: Αν κοιτάξουμε ιστορικά παραδείγματα, παρ’ όλο που είναι τεράστιες οι διαφορές, μοιάζει κάπου με την ιστορία του ΕΑΜ. Δηλαδή, όταν δημιουργήθηκε το ΕΑΜ ήταν κάποια γκρουπούσκουλα, το ΚΚΕ ήταν γκρουπούσκουλο γιατί πολλά στελέχη του βρίσκονταν στις φυλακές, στις εξορίες, και θεώρησε ότι δεν μπορεί να κάνει μόνο του. Εκείνη τη στιγμή απευθύνθηκε σε αντίστοιχα γκρουπούσκουλα και κατόρθωσε και ενοποίησε περίπου όλο τον ελληνικό λαό. Προφανώς, δεν είναι ίδιες οι συνθήκες, αλλά, έτσι όπως ωθείται η πολιτική κατάσταση κοινωνικά, ο κόσμος έρχεται κοντά στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ πλατύ επίπεδο κοινωνικής συμμαχίας. Και στο επίπεδο των πολιτικών δυνάμεων οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται αυτή την κοινωνική δυναμική διαρκώς συρρικνώνονται. Άρα το ερώτημα των συμμαχιών πρέπει να το δούμε και από αυτή τη διάσταση και όχι απλώς με τη στατική διάσταση, με το ποιες δυνάμεις υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό.
Νίκος Βούτσης: Ο πήχης έχει ανέβει και θα ανέβει και από τους αντιπάλους μας ως προς το κεντρικό ζήτημα. Δηλαδή, ενώ εμείς θεωρούμε πως πρέπει να έρθει μια κυβέρνηση η οποία θα σταματήσει τον κατήφορο, θα βάλει ασπίδα για τα λαϊκά στρώματα, θα υπάρξει η ανάκτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων στην εργασία και θα διορθωθούν οι συνέπειες των πολιτικών των Μνημονίων, από την άλλη πλευρά θα γίνει το παν ώστε η σύγκρουση να είναι στο επίπεδο της εξουσίας και όχι μόνο της διακυβέρνησης. Έχουμε πλήρη γνώση της διαφοράς της διακυβέρνησης από την εξουσία.
Η πόλωση, η οποία ήδη υπάρχει και στην οποία θα σπρώξουν δυνάμεις και της τρόικας εσωτερικού και των ευρωπαϊκών τροϊκανών δυνάμεων, θα είναι τα ζητήματα εξουσίας. Δηλαδή αλλαγές οι οποίες θα υπάρξουν σε επίπεδο κυβερνητικών σχέσεων, ανάπτυξης και αξιοποίησης παραγωγικών δυνάμεων, διεθνών προσανατολισμών της χώρας, θεμάτων δημοκρατίας και συνταγματικών αλλαγών σε μια κατεύθυνση που θα είναι στον αντίποδα αυτών τις οποίες η σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση σκέφτεται.
Ο πήχης της σύγκρουσης θα ανέβει για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως δεν θα είναι μια απλή αλλαγή που θα τον ανακουφίσει, αλλά ότι θα είναι μια αλλαγή που θα συγκλονίσει συθέμελα την κοινωνία και θα διακινδυνεύσει κάποια ευρύτερα συμφέροντα τα οποία στο πλαίσιο της Ε.Ε. θεωρούνταν απολύτως αυτονόητα και δεδομένα.
Όλη η θεωρία του ευρωπαϊκού κόμματος, της ομπρέλας που θα μαζέψει όλες τις δυνάμεις του αστισμού για να διαμορφώσουν αυτόν τον πόλο σταθερότητας, αναφέρεται σ’ αυτό. Επί της ουσίας, όποιος είναι έξω από αυτή την ομπρέλα θα βάζει θέμα αλλαγής καθεστώτος και όχι απλώς αλλαγής κυβέρνησης. Θα πρέπει να ετοιμαστούμε για σκληρή σύγκρουση. Και όταν λέμε ότι ετοιμαζόμαστε, και με το πρόγραμμά μας και σε επαφή με τον κόσμο και με τον κόσμο σε κινητοποίηση θα διεκδικηθούν άλλες δομές.
Το δεύτερο στοιχείο που ανεβάζει πολύ τον πήχη για εμάς είναι μια μεγάλη αδυναμία που δεν εξαρτάται από εμάς. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει η αντίστοιχη αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων που έχει υπάρξει στη χώρα μας. Δηλαδή, εφόσον εμείς εμμένουμε ότι η κίνηση θα πρέπει να είναι για μια άλλη αρχιτεκτονική της Ε.Ε. σε προοδευτική κατεύθυνση και με αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, αυτό δεν μπορεί να γίνει από μια "Κούβα της Ευρώπης". Η εξέλιξη στην Ελλάδα πρέπει να ανατροφοδοτείται με αντίστοιχες αλλαγές στον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, τουλάχιστον στον Νότο, στον οποίο βάζω και τη Γαλλία. Εκεί υπάρχει μια υστέρηση. Δεν την ονομάζω αδυναμία, είναι μια υστέρηση, μπορεί σε μερικούς μήνες τα πράγματα λόγω της κρίσης να έρθουν έτσι που οι εξελίξεις να είναι καλπάζουσες.
Τρίτη επισήμανση σε σχέση με το ΚΚΕ. Θεωρώ φύλλο συκής του νέου σεχταρισμού, ο οποίος οικοδομείται από την ηγεσία του ΚΚΕ, όλο το σχήμα το οποίο εμφανίστηκε περί σύγκρουσης των δυο μερίδων της αστικής τάξης και των δυο μερίδων του κεφαλαίου σε διεθνή κλίμακα. Δεν πρόκειται περί αυτού και συμφωνώ απολύτως και με τον Αλέκο και με τη Νάντια που φρόντισε να το αποδομήσει. Η πραγματική διαφωνία με την ηγεσία του ΚΚΕ, στο όνομα των δικών της προβλημάτων και των δικών της προτεραιοτήτων, είναι ότι δεν κατανοεί την ουσία της σύγκρουσης που διεξάγεται εδώ. Δηλαδή αυτό που εμείς λέμε με συνέπεια και συνέχεια, αντιμνημονιακή συσπείρωση με αριστερό πρόσημο και πάντοτε το προσδιορίζαμε με αριστερό πρόσημο, γιατί ξέραμε τις αντιφάσεις που υπήρχαν με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τις κοινωνικές δυνάμεις που έστω και προσωρινά έλκονται από τη Χρυσή Αυγή. Εξαρχής το είχαμε οριοθετήσει το αντιμνημονιακό και ποτέ δεν είπαμε γενικώς αντιμνημονιακό.
Αυτή όμως τη διαχωριστική γραμμή και τη σύγκρουση, που πρέπει να διεξαχθεί με τις μέγιστες δυνάμεις από τη δική μας πλευρά για να σταματήσει η κατηφόρα και η ανθρωπιστική καταστροφή, δεν την κατανοεί το ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι στην τελευταία της ομιλία μέσα στη Βουλή η Παπαρήγα είπε με ευθύτητα ότι η κρίση είναι του καπιταλιστικού συστήματος, αυτά που γίνονται τώρα με τα μνημόνια, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι μέσα στη Λισσαβώνα και κάποια ήταν και μέσα στο Μάαστριχτ, γίνονται βεβαίως με μια πρωτόγνωρη ένταση, πλην όμως το θέμα είναι το κλασικό θέμα της σύγκρουσης των καπιταλιστικών και αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Δεν είναι κάτι άλλο και δεν μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή κάτι έκτακτο.
Και πιάνω το νήμα ακριβώς από αυτό που είπε και ο Καλύβης.
Αν δεν καταλάβει ο κόσμος και εννοώ και τον κόσμο του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο απλός αριστερός, ότι συμβαίνει κάτι ιστορικά πάρα πολύ έκτακτο, με τη διάσταση που έδωσε η Νάντια, που ταυτόχρονα διαμορφώνει και την ευκαιρία για να ηγεμονεύσει η Αριστερά και να μπορέσει ο λαός να αντισταθεί, θα είναι αδύνατο να συναντηθούμε με αυτές τις δυνάμεις. Άρα το ζήτημα των συμμαχιών μπαίνει σαφώς με μια δυναμική διάσταση, αλλά όχι χωρίς προσδιορισμούς. Π.χ., θα πρέπει να δούμε ότι η σημερινή Βουλή δεν μπορεί να βγάλει προοδευτική διακυβέρνηση.
Αν μεθαύριο πρέπει να σχηματιστεί η κυβέρνηση με τις δεδομένες πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν σήμερα μέσα στη Βουλή, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να πεις ότι θα έρθουν 15 από το ΠΑΣΟΚ, 9 από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, θα δώσει και ανοχή το ΚΚΕ και θα γίνει προοδευτική κυβέρνηση. Δεν γίνεται αυτό. Άρα, το ζήτημα των εκλογών σαν μια πρόταση δυναμικής παρέμβασης στο γίγνεσθαι, που θα συνειδητοποιεί και τον κόσμο, θα διαμορφώνει τις συνειδήσεις, για τη δυναμική ανασύνθεση όλων των κομμάτων ει δυνατόν σε προοδευτική κατεύθυνση έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Νάντια Βαλαβάνη: Μια παρατήρηση σε σχέση με το ΚΚΕ. Ακριβώς επειδή είναι εγκλωβισμένο σε μια τέτοια λογική θα πρέπει να εκτιμήσουμε ότι η στιγμή της κατάθεσης της πρότασης νόμου του για την κατάργηση των Μνημονίων, την οποία στηρίξαμε στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής και θα τη στηρίξουμε και όταν έρθει στην Ολομέλεια, ήταν αντικειμενικά μια κίνηση υπέρβασης αυτής ακριβώς της γραμμής και θα πρέπει να το εκτιμήσουμε και να το σκεφτούμε. Όταν λες ότι το θέμα είναι η άμεση κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά την ίδια στιγμή καταθέτεις ένα νομοσχέδιο που λέει κατάργηση του Μνημονίου κ.λπ.
Νίκος Βούτσης: Αυτό ήταν γραμμή του Αυγούστου. Δυστυχώς, τώρα φαίνεται ότι έχουν κάνει μια επεξεργασία πιο σεχταριστική.
Νάντια Βαλαβάνη: Αυτό όμως δείχνει ότι μπορεί να κινηθεί και σε άλλη κατεύθυνση. Και πρέπει να το στηρίξουμε.
Γιάννης Μπαλάφας: Ωραία είναι αυτά και πρέπει να βρεθεί κάποτε μια κοινή γραμμή με το ΚΚΕ. Μην κοροϊδευόμαστε όμως. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει το ΚΚΕ να δεχθεί να συζητήσει. Δεν μπήκαμε σε μια διαδικασία συζήτησης και δεν βρήκαμε άκρη και διαφωνήσαμε. Αυτό θα ήταν τεράστια επιτυχία. Το δράμα σήμερα είναι ότι δεν συζητά και αυτό επηρεάζει το πολιτικό σύστημα και τις δυνατότητες. Οπωσδήποτε, οι προηγούμενες εκλογές έδειξαν κάτι. Η μισή εκλογική δύναμη του ΚΚΕ έφυγε. Υπάρχει, όμως, κόσμος που υποστηρίζει φανατικά τη γραμμή της σημερινής ηγεσίας και αυτό μην το αρνούμαστε. Σε τελική ανάλυση, ποτέ η ηγεσία δεν είναι μόνη της. Και επειδή μπορεί να γίνει κάποια παρεξήγηση.
Προφανώς, δεν είπε κανένας ότι μπορεί από τις σημερινές δυνάμεις στη Βουλή να προκύψει άλλου είδους κυβέρνηση, πέρα από μια μνημονιακή κυβέρνηση. Αυτό είναι προφανές, Αν υπάρξει κάποια θα είναι να έρθει π.χ. ο καινούργιος Παπαδήμος. Προτεραιότητα είναι η ενδυνάμωση του δικού μας φορέα, αλλά πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα, που θα γίνει ακόμα πιο οξύ πηγαίνοντας προς τις εκλογές: Αν δεν είστε αυτοδύναμοι τι θα κάνετε; Και πρέπει να απαντηθεί με τον εξής τρόπο: Αν είμαστε αυτοδύναμοι με την ψήφο του λαού και το κίνημα παρόν, είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί τρόπος για να γίνει κυβέρνηση σε αντιμνημονιακή αριστερή κατεύθυνση.
Αλέκος Καλύβης: Να μείνουμε στη διατύπωση του Αριστείδη που είναι και στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόταση έχει μια δυναμική. Άρα, αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με ένα στατικό τρόπο, θα αποτύχουμε. Η δυναμική των πραγμάτων μπορεί να ξεπεράσει πολλά πράγματα. Σε σχέση με το θέμα της Ευρώπης και όσα ανέφερε ο Νίκος. Δεν εννοεί κάποια αναμονή από την πλευρά μας μέχρι να ωριμάσουν τα πράγματα στην Ευρώπη. Είναι αξιολόγηση των πραγμάτων που συμβαίνουν στην Ευρώπη και πώς τα λαμβάνεις υπόψη. Και το τρίτο που θέλω να πω είναι ότι αυτό που θέλουμε να δημιουργήσουμε ως κυβέρνηση και περισσότερο το θέμα της εξουσίας δεν μπορούμε να δούμε μόνο με εκλογικούς όρους. Το διάστημα προετοιμασίας έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Αν θεωρούμε ότι μπορούμε να πάρουμε μια κυβέρνηση και τότε θα δημιουργηθούν οι όροι για να μπορέσουμε να κάνουμε τα πράγματα όπως θέλουμε, είναι λάθος. Γι’ αυτό το λόγο, έχει μεγάλη σημασία και η ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ και η διασφάλιση μιας μεγάλης συμμαχίας και το παλλαϊκό μέτωπο με τους τρόπους πάλης που θα δημιουργήσουν ένα τεράστιο κίνημα τώρα. Αν δεν υπάρξουν αυτές οι πολιτικές και οι ιδεολογικές προϋποθέσεις, που σημαίνει ότι πρέπει να κατακτά και την ηγεμονία που αυτή την περίοδο υπάρχει μεγάλη αντιπαράθεση με πολλά ιδεολογικά ζητήματα, δεν μπορούμε να κερδίσουμε τίποτα.
Αρ. Μπαλτάς: Στη γραμμή του ΚΚΕ βαθιά από χρόνια και δεκαετίες είναι ότι, αν δεν έχω τους συσχετισμούς, το οτιδήποτε γίνει προς την κατεύθυνση της ανατροπής ή θα είναι καιροσκοπικό και τελικά καταστροφικό ή θα είναι εναλλαγή αστικών δυνάμεων στην εξουσία. Άρα η γραμμή του ΚΚΕ είναι ότι μόνο αν ενδυναμώσεις το ΚΚΕ, μόνο αν το διεθνές κίνημα ελλείψει της Σοβιετικής Ένωσης φτάσει σε τέτοιους συσχετισμούς, μπορεί να τεθεί ζήτημα κυβέρνησης. Αυτό μπορεί να πείθει κόσμο. Και να πείθει κόσμο επειδή ο κόσμος δεν είναι διαπαιδαγωγημένος στο ότι η πολιτική και της Αριστεράς έχει σχέση με ρίσκα, ανάληψη ευθύνης και δεν μπορεί να είναι ποτέ λογική αναμονής...
Η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς και η δυναμική των πραγμάτων
Reviewed by Νάντια Βαλαβάνη
on
5:27:00 μ.μ.
Rating: